Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego – koniec, początek i wszystko

Łk 24,46-53
Przekład: 

46 I powiedział im, że:

Tak napisane jest, że ma wycierpieć Mesjasz i powstać z martwych trzeciego dnia, 47 i głoszona będzie w Imię Jego przemiana umysłu na odpuszczenie grzechów ku wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy. 48 Wy świadkami tego.

49 I oto ja posyłam wieść Ojca mojego na was, wy zaś zasiądźcie w Mieście, aż przywdziejecie moc z wysokości.

50 Wyprowadził zaś ich na zewnątrz aż ku Betanii i, wzniósłszy ręce swoje, pobłogosławił ich.

51 I stało się w Jego ich błogosławieniu, że odstąpił od nich i wznoszony był do nieba.

52 I oni, pokłoniwszy się Jemu, powrócili do Jerozolimy z radością wielką.

53 I byli wiecznie w Jerozolimie, Boga błogosławiący.

Uwagi: 

Dzisiejsze czytanie to ostatnie wersety Ewangelii według świętego Łukasza.

46-48 Wersety te, wraz z poprzedzającym je kontekstem, zostały już skomentowane we czwartek w Oktawie Wielkanocy.

„W Mieście” (en te polei) – tj. w Jerozolimie.

50 „Pobłogosławił” (eulogesen), 51 „w błogosławieniu” (en to eulogein) oraz 53 „błogosławiący” (eulogountes) – czasownik ten zawiera rdzeń wyrazu logos, co odnosi do Prologu Ewangelii wg św. Łukasza oraz do Prologu Dziejów Apostolskich (Dz 1,1)!

53 „Wiecznie” (dia pantos) – dosłownie „przez wszystko”. Wyrażenie to często występuje w Septuagincie i tłumaczy tam hebrajskie słowa oznaczające rytualną ciągłość i powtarzalność (tamid) oraz wieczność (olam). Tak więc, mimo że łacińska Wulgata w Nowym Testamencie tłumaczy je przeważnie łacińskim wyrazem semper, wydaje się jednak, że chodzi tutaj nie tylko o czas, lecz że oznacza ono wieczność Niebieskiego Jeruzalem: zarówno całość jego czasu, jak i wieczności. Por. też w Prologu Janowym: „Wszystko (panta) przez Niego (tj. przez Logos) się stało” oraz w Prologu Ewangelii wg św. Łukasza (Łk 1,3): „...poszedłszy śladem drogi [ich] wszystkich, [danym] z góry” (parekolouthekoti anothen pasin).