poniedziałek XXX tygodnia w ciągu roku – szabatowa głowa

Łk 13,10-17
Przekład: 

10 Był zaś nauczający w jednej z synagog, w szabatach.

11 I oto kobieta osiemnaście lat ducha słabości mająca i pochylona, i zupełnie nie mogąca się odchylić.

12 Zobaczywszy zaś ją Jezus, przywołał i powiedział jej:

„Kobieto, uwolniona jesteś zostałaś ze słabości swojej!”

13 I nałożył jej ręce.

I od razu została wyprostowana, i wychwaliła Boga.

14 Rozsądziwszy zaś władca synagogi, wzburzając się, że szabatem uleczył Jezus, mówił tłumowi że:

„Sześć dni jest, w którzych należy działać, w te [dni] więc przychodząc leczcie i nie dniem szabatu!”

15 Rozsądził zaś mu Pan i powiedział:

„Obłudnicy! Czy każdy z was [z] szabatem nie rozwiązuje wołu swojego lub osła od żłoba i odprowadziwszy nie poi? 16 Ta zaś, córką Abrahama będąca, którą związał szatan już osiemnaście lat, czyż nie trzeba, aby została rozwiązana z węzła tego dniem szabatu?”

17 I skoro to mówił, zawstydzali się się wszyscy przeciwnicy Jego.

I wszystek lud radował się we wszystkich chwalbach, które stały się przez Niego.

Uwagi: 

11 „Osiemnaście” (dekaokto) – zob. komentarz do wersetu Łk 13,4.

„Pochylona” (synkyptousa) – dosłownie „zgięta razem”. Czasownik ten pierwotnie oznaczał pochylenie głowy (od archaicznego wyrazu określającego głowę – kybe) i może wiązać się także z zawstydzeniem lub utrudzeniem.

13 „Wyprostowana” (anorthothe) – również „odbudowana” oraz „wzmocniona”.

17 „We chwalbach” (en endoksois) – w tym, co przynosi chwałę i jest jednocześnie chwalebne, od rdzenia rzeczownika „chwała” (doksa). Staropolskim wyrazem „chwalby” określało się dawniej liturgiczną modlitwę – jutrznię (łac. laudes).