poniedziałek V tygodnia Wielkiego Postu – wspólny skarbiec

J 8,12-20
Przekład: 

12 Znowu więc przemówił im Jezus, mówiąc:

„Ja jestem światło świata. Dołączający do mojej drogi nie będzie stąpał w ciemności, lecz będzie miał światło życia”.

13 Powiedzieli więc Mu faryzeusze:

„Ty o samym sobie świadczysz? Świadectwo twoje nie jest prawdziwe!”

14 Rozsądził Jezus i powiedział im:

„Nawet jeżeli świadczę o samym sobie, prawdziwe jest świadectwo moje, bo wiem, skąd przyszedłem i dokąd wyruszam. Wy zaś nie wiecie, skąd idę lub dokąd wyruszam.

15 Wy według ciała sądzicie, ja nie sądzę nikogo.

16 I jeżeli zaś sądzę, sąd mój prawdziwy jest, bo nie jestem sam, lecz ja i ten, który posłał Mnie, Ojciec.

17 I w prawie zaś waszym jest napisane, że dwóch ludzi świadectwo jest prawdziwe.

18 Ja jestem świadczącym o sobie samym i świadczy o mnie Ten, który mnie posłał, Ojciec”.

19 Mówili zaś Mu:

„Gdzie jest Ojciec twój?”

Rozsądził Jezus:

„Ani mnie nie wiecie, ani Ojca mojego. Jeżeli mnie wiedzielibyście, i Ojca mojego byście wiedzieli”.

20 Te rzeczy przemówił w skarbcu, nauczając w świątyni. I nikt Go nie schwytał, bo jeszcze nie przyszła była godzina Jego.

Uwagi: 

12 Por. J 1, 4-5

12 i 18 „Ja jestem” (ego eimi) – pierwsza część Imienia Bożego z wersetu Wj 3,14 LXX, do którego drugiej części nawiązuje werset J 1,18. Widać tu wyraźnie, jak Pan Jezus używa Tego Imienia, kiedy mówi właśnie o Ojcu.

13-19 Por. J 7, 31nn

14 „Rozsądził” (apekrithe) – również „odpowiedział”, „odparł”. Czasownik ten zbudowany jest z przyimka apo („od”) oraz czasownika krino („sądzić”), co wiąże się tutaj z treścią wersetów 15 i 16. Pan Jezus odpowiada więc, „odsądzając” posądzenie faryzeuszy o swoje samostanowienie i o samosąd.

15 „Według ciała” (kata ten sarka) – warto zestawić to miejsce z „życiem według ciała”, o którym wielokrotnie mówią listy Pawłowe, z tą jednak różnicą, że u św. Pawła występuje to wyrażenie bez rodzajnika (kata sarka). To samo pojęcie ciała (sarks) pojawia się też w słynnym zdaniu „Logos stał się ciałem” (J 1,14: ho logos sarks egeneto), co też zasługuje na rozważenie, zwłaszcza że dzisiejszy fragment, poprzez nawiązanie do Jana Chrzciciela, świadectwa, światła, życia, prawdy, świata oraz Imienia Bożego, rozwija podstawowe wątki Janowego Prologu.

17-18 „Dwóch ludzi” (dyo anthropon) – nawiązanie do instytucji dwóch świadków, bardzo ważnej w żydowskim prawie. Chodzi też zapewne o świadectwo Jana Chrzciciela, którego imię („Pan jest łaskawy”) oznacza łaskę Boga Ojca.

19 Por. J 1,18.

20 „Skarbiec” (gadzofylakion) – miejsce składania ofiar na Świątynię i na biednych, a także miejsce przebywania kapłanów.