11 lutego – zgubić duszę

Łk 9,22-25 (+20,21)
Przekład: 

20 Powiedział zaś im: „Wy zaś mówicie, że kim ja jestem?” Piotr zaś rozsądziwszy powiedział: „Mesjaszem Bożym”.

21 On zaś, napomniawszy ich, przykazał nikomu tego nie mówić 22 – powiedziawszy, że trzeba, aby Syn Człowieczy wiele wycierpiał i został odrzucony od starszych i arcykapłanów, i pisarzy, i został zabity, i trzeciego dnia został obudzony.

23 Mówił zaś do wszystkich: „Jeżeli ktoś chce za Mną iść, niech się zaprze siebie samego i weźmie krzyż swój co dzień, i dołącza do mojej drogi.

24 Kto by bowiem chciał duszę swoją uratować, straci ją; kto by zaś stracił duszę swoją dla Mnie, ten uratuje ją.

25 Cóż bowiem skorzysta człowiek, zyskawszy świat cały, siebie samego zaś straciwszy lub poszkodowawszy?”

Uwagi: 

Ponieważ werset 22 zaczyna się w połowie zdania, przekład dzisiaj rozpoczynam dwa wersety wcześniej od lekcjonarza.

20 „Mesjaszem Bożym” (christos tou theou) – dosłownie „Mesjaszem Boga”.

22 „Został obudzony” (egerthenai) – również „obudził się” oraz „wstał”. Jednak wydaje się, że jest to passivum divinum, wskazujące na Boga Ojca jako na pierwszego sprawcę zmartwychwstania.

23 „Niech się zaprze” (arnesastho) – „niech zaneguje” samego siebie. Warto zestawić z J 1,20, gdzie Jan Chrzciciel „nie zaparł się” (ouk arnesato) i wyznał, że nie jest on mesjaszem (20!).

24 „Duszę” (psyche) – nie chodzi tutaj tylko o żywot doczesny, ale raczej o władzę, która pozwala człowiekowi w ogóle żyć i żywotem swoim dysponować.

„Uratować” oraz „uratuje” (sosei) – również „ocalić”, „zbawić”.

„Stracić” oraz „straci” (apolesei) – również „zgubić”, „zniszczyć”.

25 Paradoksalnie łączy się z 23 i 24, co wyjaśnić może znowu werset J 1,20, gdzie Jan Chrzciciel upodobnił się do Logosu, nie zapierając się Chrystusa, ale siebie samego w Nim zatracając.