piątek IV tygodnia Okresu Wielkanocnego – punkt wiedzenia

J 14,1-6
Przekład: 

1 „Niech się nie trzęsie serce wasze. Wierzcie w Boga i we mnie wierzcie.

2 W domostwie Ojca mojego jest wiele siedzib – jeżeli zaś nie, powiedziałbym wam – bo idę przygotować wam miejsce.

3 I skoro pójdę przygotować miejsce wam, znowu przychodzę i przyjmę was do siebie, abyście, gdzie Jestem Ja, i wy byli.

4 I gdzie ja odchodzę, drogę wiecie”.

5 Mówi Mu Tomasz:

„Panie, nie wiemy, dokąd odchodzisz, jak możemy drogę wiedzieć?”

6 Mówi mu Jezus:

„Ja Jestem droga i prawda, i życie. Nikt nie przychodzi do Ojca, jeżeli nie przeze mnie”.

Uwagi: 

1 „Wierzcie” (pisteuete) – dwukrotnie identyczna forma czasownika, która może być interpretowana zarówno jako tryb rozkazujący, jak i jako tryb oznajmujący.

2 „Wiele siedzib” (monas pollas) – kryje się zapewne w tym wyrażeniu subtelna aluzja do przymiotnika monos („samotny”, „sam”), bardzo podobnego do wyrazu „siedziba” (mone) – siedzib jest wiele, ale każda z nich jest pojedyncza oraz osobna, bowiem jedność Ojca i Syna zapoczątkowuje oraz jednoczy wszelką wielość wszystkich jednostek.

„Bo” (hoti) – można również interpretować ten spójnik polskim „że”, co zmienia składnię całego wersetu i tworzy zdanie: „powiedziałbym wam, że idę przygotować wam miejsce”.

3 „Przychodzę” (erchomai) – również w znaczeniu przyszłym: „przyjdę”.

4 „Wiecie” (oidate) oraz 5 „wiemy” (oidamen) i „wiedzieć” (eidenai) – grecki czasownik „wiedzieć” to gramatycznie forma czasu gramatycznego perfectum od czasownika horao – „widzieć” (etymologiczne powiązanie „wiedzy” z „widzeniem” jest także odczuwalne w brzmieniowym w pokrewieństwie tych wyrazów w języku polskim).

6 Wobec obecnego w wersecie 5 powiązania „wiedzenia” z „widzeniem” można wersety 5 i 6 łączyć z wersetem J 1,18.