28 maja – sądy rozumu i mowa władzy

Mk 11,27-33
Przekład: 

27 I przychodzą znowu do Jerozolimy. I, skoro stąpał w Świątyni, przychodzą do Niego arcykapłani i pisarze, i starsi.

28 I mówią Mu: „W jakiej władzy to czynisz? Albo kto Ci dał tę władzę, byś to czynił?”

29 Jezus zaś powiedział im: „Wypytam was o Jeden Logos. I odpowiedzcie mi, i powiem wam, w jakiej władzy to czynię.

30 Chrzest Janowy z nieba jest czy z ludzi? Odpowiedzcie mi”.

31 I rozumowali między sobą, mówiąc: „Jeżeli powiemy Z nieba, powie: Dlaczego więc nie uwierzyliście mu?

32 Ale czy powiedzielibyśmy: Z ludzi?” Bali się bowiem tłumu. Wszyscy mieli bowiem Jana, zaiste, że był prorokiem”.

33 I rozsądziwszy Jezusowi, powiedzieli: „Nie wiemy”. I Jezus mówi im: „Ani ja nie mówię wam, w jakiej władzy to czynię”.

Uwagi: 

Dzisiejsze wydarzenie zostało już przełożone i skomentowane w bardzo podobnej redakcji Ewangelii Mateusza. Zostały tam już skomentowane m.in.: grecki rzeczownik „władza” (eksousia), znaczenie przyimka „z” (eks) oraz wyrażenie „Jeden Logos” (logos heis), które przełożyłem wtedy polskim wyrażeniem „jedna mowa”. Dzisiaj – idąc dalej konsekwentnie za myślą, że Jeden Logos wyraźnie odnosi do Jedynego Boga, zdecydowałem się pozostawić rzeczownik logos w jego oryginalnym greckim brzmieniu, podobnie jak w przekładzie Prologu św. Jana.

27 „Skoro stąpał w Świątyni” (peripatountos autou en to iero) – prawdopodobnie Jezus przechadzał się w portyku, rozprawiając z uczniami na sposób starożtnych mistrzów – zob. komentarz do J 10,23.

29 i 30 „Odpowiedzcie” (apokrithete) – również „rozsądźcie mi”, por. „rozsądziwszy” (apokrithentes, 33). Jezus sugeruje, aby faryzeusze najpierw osądzili Jana Chrzciciela, skoro oczekują oni jednoznacznego rozdzielenia władzy pomiędzy niebem a ziemią, a rozdzieleniu takiemu misja i chrzest Janowy zaprzeczają.

30 „Chrzest Janowy” (to baptisma tou Joannou) – zob. komentarz do Mt 21,23-27.

31 „Rozumowali” (dielogidzonto) – czasownik zawiera rdzeń słowa logos, w polskim odpowiedniku tym razem zinterpretowanego jako „rozum”.

32 „Zaiste” (ontos) – przysłówek pochodzący od imiesłowu czasownika „być”. Może on znaczyć tutaj, po pierwsze, że Jan był rzeczywiście prorokiem, a po drugie, że wszyscy rzeczywiście mieli go za proroka. Dodatkowo, po trzecie, jest to nawiązanie do kikakrotnie wystepującego tu słowa „władza” (eksousia), również pochodzącego od imiesłowu czasownika „być”, co pokazuje swoistą słuszność strachu faryzeuszy – bali się oni bowiem pochodzącej od Boga prorockiej, prawdziwej władzy, która została uznana przez „wszystkich” (pantes).