czwartek IV tygodnia Okresu Wielkanocnego – pięta, stopy i głowa

J 13,16-20
Przekład: 

16 Amen, amen mówię wam: nie jest niewolnik większy od pana swojego ani wysłannik większy od tego, który go posłał.

17 Skoro te [rzeczy] wiecie, szczęśliwi jesteście, jeżeli je czynilibyście.

18 Nie o wszystkich was mówię: ja wiem, których wybrałem, ale aby zostało pismo wypełnione, jedzący mój chleb podniósł na mnie piętę swoją.

19 Od teraz mówię wam, nim [to] się stanie, abyście uwierzyli, kiedy stanie się, że Ja Jestem.

20 Amen, amen mówię wam: przyjmujący tego, któregokolwiek poślę, mnie przyjmuje, mnie zaś przyjmujący przyjmuje Tego, który mnie posłał.

Uwagi: 

Dzisiejsza Ewangelia następuje zaraz po Janowym opisie ostatniej wieczerzy, w którym Pan Jezus umywa apostołom stopy.

16 „Niewolnik” (doulos) – również „sługa”.

„Wysłannik” (apostolos) – inaczej „apostoł”. Wyraz ten w ewangeliach synoptcznych określa ścisłe grono dwunastu apostołów, ale w listach św. Pawła ma wyraźnie szersze znaczenie (por. np. Rz 16,7; 1Tes 2,7 w kontekście 1Tes 1,1; Flp 2,25) i odnosi się także do innych posłanych do głoszenia Ewangelii uczniów Pańskich. W Ewangelii Janowej występuje tylko i wyłącznie tutaj, co zdaje się podkreślać szczególne znaczenie ostatniej wieczerzy i powiązanego z nią umycia stóp, w którym uczestniczyli wyłącznie apostołowie.

17 Przekład fleksyjnie dosłowny, ale można też przełożyć, biorąc pod uwagę zasady tłumaczenia okresów warunkowych w składni klasycznej, w czasie przyszłym: „Szczęśliwi będziecie, jeżeli je będziecie czynić”. Zdanie to również, podobnie jak poprzedni werset 16, nawiązuje do umycia stóp.

„Szczęśliwi” (makarioi) – w Ewangelii Janowej słowo to występuje tylko dwa razy. Natomiast u synoptyków, zazwyczaj przekładane jako „błogosławieni”, pojawia się w tak zwanych Ośmiu Błogosławieństwach.

18 „Podniósł piętę swoją” (eperen ten pternan autou) – cytat z Ps 41,10, nawiązujący także do wersetu Rdz 3,15.

19 „Ja Jestem” (ego eimi) – pierwsza część Imienia Bożego z wersetu Wj 3,14.

20 „Przyjmujący” (ho lambanon) oraz „przyjmuje” (lambanei) – nawiązanie Prologu Ewangelii Janowej (J 1,12 oraz J 1,16).