Wspomnienie Świętej Marty z Betanii – powstania i mity

J 11,19-27
Przekład: 

19 Wielu zaś z Żydów przybyło do Marty i Marii, aby zanieść im słowo pociechy po bracie.

20 Marta więc, skoro usłyszała, że Jezus przychodzi, wyszła Mu naprzeciw, Maria zaś w domu siedziała.

21 Powiedziała więc Marta do Jezusa:

„Panie, jeżeli byłbyś tutaj, nie umarłby brat mój, 22 ale i teraz wiem, że o cokolwiek poprosiłbyś Boga, da Tobie Bóg!”

23 Mówi jej Jezus:

„Powstanie brat twój”.

24 Mówi Mu Marta:

„Wiem, że powstanie w [zmartwych]powstaniu w ostatnim dniu”.

25 Powiedział jej Jezus:

„Ja Jestem [zmartwych]powstanie i życie, wierzący we mnie, nawet jeżeli umrze, będzie żyć. 26 I wszystek żyjący i wierzący we Mnie nie umrze na wiek. Wierzysz temu?”

27 Mówi Mu:

„Tak, Panie, ja uwierzyłam jestem, że Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga na świat przychodzący”.

 

Można przeczytać też dzisiaj perykopę Łk 10,38-42, która została już przełożona i skomentowana jako Ewangelia XVI niedzieli w ciągu roku.

 

Uwagi: 

19 „Zanieść słowo pociechy” (paramythesontai) – po grecku to jeden wyraz, czasownik znaczący dosłownie „przemówić przy”, a także „dodać otuchy i odwagi” oraz „upomnieć”, wyraża on więc towarzyszenie bliźniemu tak zwanym dobrym słowem. Polskim wyrazem „słowo” jest tutaj przełożony, znany skądinąd, rdzeń greckiego wyrazu mythos...

20 „Wyszła Mu naprzeciw” (hypentesen) – „napotkała go”, ale celowo, tj. wyszła Mu na spotkanie, aby usłużyć Mu „odwrotnością” odprowadzenia. Brak mi polskiego czasownika na określenie tej czynności gospodarza, uprzedzającego w drodze przybywającego doń utrudzonego gościa.

24 i 25 „[Zmartwych]powstanie” (anastasis) – po grecku brak tutaj okolicznika „z martwych”, a dopowiedzenie w nawiasie wynika z tego, że słowo „powstanie” ma po polsku zazwyczaj niestety zupełnie inne, militarne znaczenie. Brak tego okolicznika w oryginale wskazuje jednak na bardzo ważną okoliczność: Jezus w rozmowie z Martą, w pewnym sensie, pomija śmierć, ponieważ rozmowa odbywa się z perspektywy Boskiej nieśmiertelności i niezmienności (zob. na ten temat następne komentarze).

25 „Ja Jestem” (ego eimi) – pierwsza część Imienia Bożego z Wj 3,14, por. też komentarz do J 1,18.

27 „Na świat przychodzący” – oczywiste nawiązanie do Prologu Ewangelii Janowej (zob. komentarz do J 1,9) oraz do pierwszych wersetów Janowej Apokalipsy. Miejsce to warto zestawić z tym samym czasownikiem w wersecie 20 („usłyszała, że Jezus przychodzi”), co ukazuje całe wyjście Marty po Przychodzącego jako obraz eschatologicznego czuwania (por. też Mt 25,6!)