sobota XVII tygodnia w ciągu roku – królowa rewolucja w edukacji

Mt 14,1-12
Przekład: 

1 W owym momencie posłyszał Herod tetrarcha słuchy Jezusa 2 i powiedział sługom swoim:

„Ten jest Jan Chrzciciel, On zbudzony został z martwych i przez to moce działają w Nim!”

3 Herod bowiem, pochwyciwszy Jana, związał go i w więzieniu osadził przez Herodiadę, żonę jego brata Filipa.

4 Mówił bowiem mu Jan:

„Nie wolno ci jej mieć!”

5 I chcąc go zabić, przestraszył się tłumu, bo jako proroka go mieli.

6 Skoro zaś stały się Herodowe urodziny, zatańczyła córka Herodiady w środku i spodobała się Herodowi.

7 Stąd pod przysięgą wyznał jej dać, o cokolwiek poprosi.

8 Ona zaś, pouczona przez matkę swoją:

„Daj mi – mówi – tutaj, na talerzu, głowę Jana Chrzciciela!”

9 I zasmuciwszy się król przez przysięgi i przez współspoczywających, rozkazał dać, 10 i posławszy, zdekapitował Jana w więzieniu.

11 I przyniesiona została głowa jego na talerzu, i dana została dziewczęciu, i zaniosło matce swojej.

12 I przyszedłszy, uczniowie jego zabrali zwłoki i pogrzebali go. I poszedłszy, zwiastowali Jezusowi.

Uwagi: 

Dzisiejsze Ewangelia została już przełożona i skomentowana w redakcji Ewangelii według św. Marka.

1 „Słuchy Jezusa” (akoas Iesou) – przekład dosłowny. Owe „słuchy” nie były więc plotkami, lecz rozszerzającym się Słowem Bożym, skoro Pan Jezus jest zarówno ich przedmiotem, jak i podmiotem.

6 „Urodziny” (genesia) – razem z czasownikiem gignomai wyraz ten tworzy figurę etymologiczną (genesiois de genomenois). W grece klasycznej, paradoksalnie, oznacza on także rocznicowe wspomnienie czyjejś śmierci.

„W środku” (en to meso) – zob. komentarz do J 8,3.9.

7 „Wyznał” (homologesen) – powiedział zgodnie z logosem (czyli rozumem), tyle że tutaj zgodność ta odnosi się, znowu paradoksalnie, do własnego zamysłu (rozumu) Heroda, który przysięgę opiera na logice swojej własnej królewskiej godności, jednocześnie godności tej uwłaczając. Czasownik ten wymownie kontrastuje z wyznaniem wiary w Jezusa, wypowiedzianym przez Jana Chrzciciela i wyrażonym tym samym czasownikiem homologeo (J 1,20).

8 „Pouczona” (probibastheisa) – dosłownie „wystawiona” lub „popchnięta”, a w przenośnym sensie także „poduszczona” i „podjudzona”. Wybrany w tekście przekład wynika ze znaczenia tego wyrazu w Septuagincie, w której występuje on tylko dwukrotnie (Wj 35,34 oraz Pwt 6,7), drugi raz pojawiając się jednak w kluczowym wersecie Księgi Powtórzonego Prawa, nakazującym ojcom nauczanie synów przykazania miłości. BT tłumaczy tam ten czasownik jeszcze dobitniej, a mianowicie polskim wyrazem „wpoić”: „Wpoisz je [tj. słowa przykazania miłości] swoim synom i nimi przemówisz siedząc w domu, podróżując w drodze, kładąc się na łoże i [z niego] wstając”.

10 „Zdekapitował” (apekefalisen) – ten techniczny, jak można powiedzieć, grecko-łaciński czasownik, podsumowuje męczeństwo Jana Chrzciciela. Głowa (łac. caput, gr. kefale, hebr. rosz) w obrazowości biblijnej ma znaczenie głęboko symboliczne, dlatego też zrezygnowałem tutaj z przyjętego zazwyczaj po polsku, bardziej potocznego i omownego „ścinania głowy”. Jan zostaje pozbawiony swojej głowy w ciele, natomiast wiadomość o tym natychmiast dociera do Jezusa, który jest jego Głową w sensie duchowym.