sobota XV tygodnia w ciągu roku – krucha skrucha?

Mt 12,14-21
Przekład: 

14 Wyszedłszy zaś faryzeusze, naradę powzięli przeciwko Niemu, jak Go zgubić.

15 Jezus zaś, poznawszy, odszedł stamtąd. I dołączyły do Jego drogi liczne tłumy.

I uleczył ich wszystkich.

16 I nakazał im, aby nie czynili Go jawnym, 17 aby spełniło się to, co powiedziane przez Izajasza proroka, mówiącego:

18 Oto chłopiec mój, któregom wybrał, umiłowany mój, w którym upodobała dusza moja. Położę Ducha mojego na Nim i sąd narodom zwiastuje.

19 Nie będzie się spierał ani wykrzykiwał, ani nie posłyszy kto na placach głosu Jego.

20 Trzciny skruszonej nie połamie ani knota kopcącego się nie zgasi, aż wyrzuci sąd na zwycięstwo.

21 I Jego imieniu narody ufać będą.

Uwagi: 

Wersety 18-21 cytują Księgę Izajasza, a dokładniej słynną Pierwszą Pieśń Sługi Pańskiego (Iz 42,1nn), zapowiadającą mesjańską misję Pana Jezusa. Nowy Testament jest przepełniony jej symboliką.

18 „Upodobała” (eudokesen) – zob. komentarz do wersetu Łk 3,22: Łukaszowy opis Chrztu Pańskiego parafrazuje tenże sam Izajaszowy werset, zastępując jednak występujące tutaj słowo „chłopiec, sługa” (gr. pais), obecne również w greckim przekładzie ST (Septuagincie) wyrazem „syn” (hyios).

20 „Trzciny” (kalamon) – w Apokalipsie świętego Jana trzcina określona jest greckim wyrazem rabdos, szerzej omówionym w komentarzu do wersetu Mk 6,8, a oznaczającym „pręt mierniczy”, „kij”, „laskę”, „Różdżkę Jessego” oraz „berło Syna Człowieczego”: „I dana mi została trzcina (kalamos) jako różdżka (rabdos)...” (Ap 11,1; por też Ap 21,15-16!). Trzcinę wcisnęli też w dłoń Pana Jezusa naśmiewający się z Niego żołnierze (Mt 27,29). Gąbka nasączona octem także podawana jest Panu Jezusowi na trzcinie (Mk 27,48).

„Nie połamie” (ou kataksei) – czasownik ten, oprócz tego wersetu, występuje w NT tylko w Ewangelii Janowej (J 19,31nn), w miejscu, gdzie mowa o zaniechaniu łamania kości Pana Jezusa Ukrzyżowanego na wzór paschalnego baranka z Księgi Wyjścia (Wj 12,10; Ps 34,21).

„Wyrzuci sąd na zwycięstwo” (ekbale eis nikos ten krisin) – przekład dosłowny. Czasownik „wyrzucać” (ekballo) paradoksalnie kontrastuje tutaj z łagodnością Sługi Pańskiego, co przywołuje na myśl werset Ap 2,27: „I będzie pasł ich różdżką żelazną (en rabdo sidera), kruszy (syntribetai) ich jako naczynia gliniane”. To miejsce z Apokalipsy łączy również trzcinę – tutaj znowu gr. rabdos – z „kruszeniem”, a więc różdżka nagle staje się również tym, co kruszy, a nie tym, co mogłoby zostać skruszone.

Wątek ten nie został nawet dokładnie naszkicowany, wydaje się jednak, że trzcina może symbolizować tutaj Samego Pana Jezusa, Słowo Boga: skruszonego (startego) dla nas na krzyżu, lecz jednak ostatecznie Wszechmogącego i Niezłomnego. Do tej symboliki nawiązuje też być może święty Jan Ewangelista w zakończeniu swojego trzeciego apostolskiego listu – jeżeli tak, to jeszcze bardziej paradoksalnymi wówczas – słowami: „Wiele miałem ci napisać, ale nie chcę przez czernidło i trzcinę ci pisać” (3J 1,13)...